niet IK, maar WIJ
Tijdens haar bezoek aan de vaste tentoonstelling van Paviljoen Welgelegen las sieraadontwerper Brigit Daamen in het dagboek van Willem Arondéus. Hij is de ontwerper van de negen wandtapijten in de Statenzaal. De opeenvolging van gebeurtenissen die ze hierdoor ontdekte hebben geleid tot het maken van haar schakelketting ‘niet IK, maar WIJ’.
Een tijdreis door de levens van twee creatieve mannen, beeldend kunstenaar en schrijver Willem Arondéus (1894-1943) en Rudi van Dantzig (1933-2014), choreograaf, danser en schrijver van o.a. de biografie over Willem Arondéus, brengt Brigit Daamen bij de huidige actualiteit. Zij wil met haar schakelketting ‘niet IK, maar WIJ’ opnieuw aandacht vragen voor de noodzaak van het ‘wij-denken’ voor het behoud van onze vrijheid, zoals Rudi van Dantzig in de eerste Arondéus lezing bepleitte. Een lezing die in 2005 in het leven is geroepen door het provinciaal bestuur van Noord-Holland en in Haarlem jaarlijks een podium biedt voor het publieke debat over zaken die spelen in de samenleving.
De schakels van haar ketting verwijzen naar de onontkoombare verbondenheid van mensen met elkaar, om de eenvoudige reden dat we hier en nu samen zijn. De schakels zijn van metaal en je kunt ze niet zomaar breken. Ze worden bijeengehouden door lagen gekleurde wol die vervolgens zijn gevilt. De laatste laag is zwart of wit, als absolute tegenstelling. Bijzonder aan de schakelketting is dat ze verknipt mag worden, waarbij de gekleurde binnenkant van het vilt zichtbaar wordt. Bezoekers kunnen een schakel, met daaraan twee halve delen vilt, kopen. Deze losse schakels staan symbool voor het opeisen van vrijheid, om dat te doen, wat voor jou van belang is. Dit in de wetenschap dat we met elkaar verbonden zijn, twee andere personen hebben immers de andere helft van jouw vilten deel. De schakelketting ‘verdwijnt’ zo dus in stukjes de wereld in.